Ο Paul Valery έλεγε ότι ένα έργο τέχνης είναι διαφορετικό από αυτό που νομίζει ο ίδιος ο δημιουργός του, ο θεατής του, και το ίδιο κάθε αυτό. Ειναι 3 διαφορετικα πράγματα!
Αυτό το θυμηθήκαμε επειδή ο Alan Parker π ο τ έ δεν κατάλαβε για ποιό λόγο το αριστούργημά του, Το Τείχος, The Wall, αγαπήθηκε τόσο πολύ από το παγκόσμιο κοινό! Μας ομολογεί ότι ενώ θεωρούσε την ταινία σχετική σαχλαμάρα, α ν α γ κ ά σ τ η κ ε σιγά-σιγά να αναθεωρήσει εν μέρει αυτή του τη στάση επειδή έβλεπε παντού όπου πήγαινε το Wall να είναι κατάμεστο, να έχει όρθιους, σε αντίθεση με τις άλλες ταινίες του.
Πού νά 'ξερε και τι έγινε στο Άργος και στο Ναύπλιο μία μέρα του 1986! Αλλά φυσικά είναι μία πολύ μεγάλη ιστορία, συγκλονιστική, που έχω διηγηθεί και θα ξαναδιηγηθώ κάπου αλλού, οργανωμένα. Οταν εκδοθεί το διθυραμβικό κείμενο που έγραψα το 1984 στο περιοδικό <Αντιθέσεις> πάνω στο Wall με τίτλο <Οργασμός και Επανάσταση>.
Δεν αξίζει μα ασχοληθούμε με τα καμώματα μιας περσόνας παραφουσκωμένης που γελοιοποίησε τον χώρο της Επιδαύρου πρόσφατα. Θα πούμε όμως ότι το αντίστροφο φαινόμενο, να νομίζει ένας καλλιτέχνης ότι έφτιαξε αριστουργήματα, ενώ έχει φτιάξει σκουπίδια, είναι δυστυχώς πολύ συχνότερο. Μία μέρα ήρθε ένας μεσόκοπος Έλληνας και μας έβαλε να ακούσουμε παλαιότερα τραγούδια δικής του ποίησης και μουσικής. 'Ηταν ωραιότατα! Θυμίζοντας Χατζιδάκι ή Ξαρχάκο ή Σπανό. Αλλά θεώρησε ότι η νέα μουσική που έργαφε ήταν άπειρα καλύτερη. Δεν θα το πιστέψετε, ήταν η απλή επανάληψη της λέξης "θάνατος" χωρίς μουσική, επί 120 ατελείωτα δευτερόλεπτα.
Comments