Η ομοιοκατάληκτη (με ρίμα) ποίηση είναι εύκολα να απομνημονευτεί και να τραγουδιστεί. Και τα λόγια της βοηθάνε να θυμηθεί κανείς τη μελωδία.
Παραθέτουμε μερικά όμορφα, ομοιοκατάληκτα ποιήματα διαφόρων Ελλήνων ποιητών.
[O Όμηρος απαγγέλει τραγουδώντας!]
ΤΟ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ ΜΙΑΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ
Τώρα βρήκαμε κι οι δυο ν αγαπηθούμε
που φοβάμαι μη στο δρόμο βραδιαστούμε
Ανελέητα δουλεύει το χρονόμετρο
Σε πληρώνω βρε ζωή με το χιλιόμετρο
Όλο εισπράττεις
Μα όλο λάθος δρόμος λάθος τ’ ανηφόρι
Λάθος όνειρα, χαμένες λεωφόροι
Όλο θέλω κάπου νά βρω να την κάνω
Μια προσπέραση στο χρόνο το ρουφιάνο
Σαν ακροβάτης
Κι όλο τρέχω όλο τρέχω να προφτάσω
μα φοβάμαι κι αν σε βρω μήπως σε χάσω
Ξεκινήσαμε μαζί από το τέρμα
Ήσουν άνεμος μα κουβαλούσα έρμα
Μιας αυταπάτης
Πότε καύσωνα και πότε ξεροβόρι
Πότε χάνομαι και πότε βάζω πλώρη
Παίρνω δρόμους παίρνω τρένα και βαπόρια
Μια ελπίζω μια με πιάνουν τα μποφόρια
Λαθρεπιβάτης
.....................................................................................................................
ΊΣΚΙΟΙ
Κάποτε ονειρεύτηκες ψυχή μου ερημονήσια
σε άλλους τόπους άλμπατρος ν' ανοίξεις τα φτερά
να σώσεις ο,τι σώζεται απ' τα πολλά περίσσια
μια φυλακή ο κόσμο σου σε βλέμματα οκνηρά
Σαν ίσκιος μέσα στ' όνειρο σ' άλλη ζωή δραπέτης
για ποια Ιθάκη κίνησες να βρεις ανταμοιβή
ένα τσιγάρο ο δρόμος σου μες' τη ζωή ρεμπέτης
μα στα στενά παραφυλούν οι αργυραμοιβοί
Τι ψάχνεις φίλε μου να βρεις σε βολικές συνήθειες
σε ψεύτικα παράσημα και σε στατιστικές
εξορκιστές με γοτθικά ρούχα πωλούν αλήθειες
σκυλάδικο ο κόσμος σου κι οι σχέσεις πλαστικές
Τι ψάχνεις μάγκα μου να βρεις, όλα 'ναι μια απάτη
δυο νοικιασμένοι έρωτες κι' ένα θολό γιατί
γραμμάτια ανεξόφλητα Βάρκιζα-Αη Στράτη
και στ' άγρια μεθύσια σου της τρέλας το χαρτί...
......................................................................................................................
Αναφορά στον Ποιητή/Στιχουργό: Μήτσο Σταυρακάκη
Ανάθεμά σε έρωτα πως με έχεις ποδομένο
απου να ιδω μια ταχυνη το τόξο σπασμένο
Σαν το νερό του ποταμού περνά ο καιρός και φεύγει
κι όμως η Φλέγα της ζωής ποτέ τση δεν στερεύει
Και με την φεύγα του καιρού διαβαίνουν
και τα νιάτα
και πάσα εις
ακολουθεί του μισεμού τη στράτα
Μα το καντήλι της ζωής δεν προκειται
να σβήσει γιατί πολλά μαστορικά γεννοσποριάζει η φυση
Ο έρωτας και ο θάνατος ίδια σπαθιά
Κρατουνε
Κι οι δυο με τροπο ξαφνικό και ύπουλο χτυπούνε
Γενάρη μηνα εντύθηκες
αμυγδαλιά με τ ανθη
και με έκανες να θυμηθώ τη νιότη μου που εχαθη
Ελούστηκες
Λιγνό κορμί το φως της πανσελήνου
και έχεις την λάμψη του σεβντά και την θωριά του κρίνου
Τα πιο γλυκά και τρυφερά όνειρα που 'χω κάνει
τά ζώ μαζί σου ξυπνητός της πεθυμιάς φυντάνι
Βιόλα που ήσουν
άνυδρη γιάντα να σε ποτίσω
και δα δεν θες χωρίς νερό μιαν ωρα να σε αφήσω
Νότος εγω βοριάς εσυ Ελα να ορδινιαστούμε
Μικρή μου να φυσήξουμε κι οπου συναντηθουμε
Οι Αμυγδαλιές άνθισανε πάνω στο χωρισμό μου
Μά ο καρπος θα βγει πρικής
Που το παραπονο μου
Την άνοιξη περίμενες πουλί μου να με αφήσεις
και διάλεξες την εποχή για να με τιμωρήσεις
Τι κι αν ανθούνε τα κλαδιά Μάρτη Απρίλη Μάη
εμένα το πουλάκι μου επέταξε και πάει
Μ' αρέσουν όλα τα πουλιά Τσι γερανούς δεν θέλω
γιατί σε πήρανε μακριά ξαθέρι των άγγελων
Όταν ανθουν οι αμυγδαλιές ο στεναγμός με πνίγει
γιατί αυτή την εποχή είχες πουλί μου φύγει
Του έρωτα τη θάλασσα την έχω ταξιδέψει
και μ'έχουνε πολλές φορές σαν ναυαγό μαζέψει
Ο μόνος τρόπος που μπορώ να βρω να σου ξεχάσω
είναι της σκέψης Τα φτερα να κόψω γη να σπάσω
Την τρέλα με τη λογική μια τρίχα τσι χωρίζει
στον ίδιο κήπο ανθίζουνε μια Χέρα τσι ποτίζει
Η Νιότη με την άνοιξη σ' ένα δε μοιάζουν μόνο
έχομε νιοτη μια φορά και άνοιξη κάθε χρόνο
Ο πιο μεγάλος έρωντας με το φεγγαρι μοιαζει
Κανει κι αυτος τον κυκλο του γεμίζει και αδειάζει
Να'ταν η άνοιξη σπαθί στης νιότης μας το χέρι
στο χρόνο και στο θάνατο να στήναμε καρτέρι
Να χα φτερα
θα πεταγα σε άγνωστα ξένα μέρη
εκεί που πάνε
τα πουλιά που μείναν δίχως ταίρι
Δεν πρόκειται να αγιάσουμε
άμα δεν κολαστούμε
του παραδείσου
τα κλειδιά στην πίσα θα τα βρούμε
Να σταματήσω δεν μπορώ γη να αρνηθώ το χρόνο
όταν στα μάτια με κοιτάς το καταφέρνω μόνο
χωρίς να ανοίξω τα πανιά δίχως να λύσω κάβο
στων αμαθιώ σου το γιαλό ναυάγησα το μπλάβο
Πανσεληνος και γινεται το λυβικο καθρεφτης
Και συ μικρη
Ψιλόβροχο στη σκεψη μου και πέφτεις
σβήσε τα αστέρια σου Ουρανε
μη ξημερώσεις ηλιε οψαργας ονειρεύτηκα
πως άλλος τηνε φίλιε
Ξύπνησε ερωτικό κορμί
έβγα στο παραθυρι
κι απ τα μαλλιά σου τίναξε των λουλουδιών τη γύρη
Η απουσία σου βροχή που
πέφτει λίγη λίγη
και έγινε ο κόσμος γύρω μου θάλασσα και με πνίγει
Και μπήκε πάλι η άνοιξη φουριόζα και ορεξάτη
Κι οι κλώνοι τς απουσίας σου ανθίσανε Δροσάτοι
Κι αν έφυγες κι εμισεψες
πουλί του παραδείσου
τροφή της σκέψης
μια ζωή θα'ναι οι κελαηδισμοί σου
Στο δρομο παλι βρινεται κι ερχεται το πουλι μου
γιατι γλυκεις κελαηδισμοι χαϊδεύουμε το αυτι μου ….
...........................................................................................................
ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠ’ ΤΑ ΜΕΓΑΡΑ (λαϊκόν ασμάτιον)
Ανοίγω μάτια κι είσαι εκεί, τα κλείνω πάλι εκεί ’σαι,
σαν τη σκιά αναπλάθεσαι κι αναδημιουργείσαι –
απέξω με πολιορκείς μ’ όλο το φως του κόσμου,
όμως σαν Πέμπτη Φάλαγγα με πολεμάς κι εντός μου.
Δεν ξέρω αν πας για οντισιόν, αν πας στο γυμναστήριο,
μα όταν περνάς, το ‘προφανές’ αλλάζει σε ‘μυστήριο’ –
διυλιστήρια φλέγονται, παγόβουνα αποσπώνται,
και τα βραχέα φωνήεντα αμέσως περισπώνται.
Κορίτσι απ’ τα Μέγαρα, ευάερο κι ευήλιο,
δεν έχεις πάνω σου ρωγμές ούτε και φτέρνα αχίλλειο –
είσαι η σταθερά του Πλανκ, Νέφος του Μαγγελάνου,
κι ο φθογγος ο θεμέλιος σε συγχορδία πιάνου.
.......................................................................................................................
Comments