Διαφωνώ σε πολλά με τον συνάδελφό μου, κι επειδή αμέσως ο νους του καθενός θα πάει στον φθόνο μου για την μεγάλη του και πολυεπίπεδη επιτυχία (που παίζει κι αυτός κάποιο ρόλο, σίγουρα) θα ήθελα να κάνω μια σειρά από ερωτήσεις στον θαυμαστή του.
1) Είναι ή δεν είναι αφόρητες κοινοτυπίες ΌΛΑ όσα λέει στη Καθημερινή;
2) Επιτρέπεται να χρησιμοποιεί τίτλους εμπορικώτατους (σε βαθμό χυδαιότητας) όπως "Ο ΔΗΜΙΟΣ του ερωτά"; Ούτε η κα Λένα Μαντά ούτε η κα Χρυσηίς Δημουλίδου (οι δυο σημερινές Ελληνίδες μπεστσελλερίστριες δεν θα τολμούσαν να βάλουν έναν τέτοιον τίτλο!)
3) Αφού έγραψε απίθανες ανακρίβειες για τους τρεις που γνωρίζω καλά (Νίτσε, Σοπενάουερ, Σπινόζα) δεν έχει την πρόθεση να τις διορθώσει ακόμα και αν του τις υποδείξει κανείς, δείχνοντας μια "τσαπατσουλιά" απαράδεκτη.
Κατανοώ ότι η Κριτική μου θα έπρεπε να απεκταθει σ' ένα βιβλίο ολόκληρο για να μην μπορεί να αμφισβητηθεί. Αν μου το ζητούσε ένας εκδότης θα το 'γραφα σε δυο βδομάδες. Αλλά να κάτσω μόνος μου να τον διορθώνω, το βρίσκω κάπως υποτιμητικό. Εν πασει περιπτώσει,
4) γιατί αποδίδει συνεχεία στο Νίτσε την όντως "γρανιτένια φράση ΓΙΝΟΥ ΑΥΤΟ Που ΕΙΣΑΙ! Όταν αυτό ήταν το βασικό πρόσταγμα των Ορφικών; Στο "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" (που ο σκιτσογράφος Χατζόπουλος εύστοχα χλεύασε ως "όταν έκλασε ο Νίτσε") δείχνει την μέγαιρα Σαλομέ να είναι ο προστάτης-άγγελος του Νίτσε ενώ στην πραγματικότητα είναι η ευνουχίστριά του, αφού δεν αποτελούν ερωτικό τρίο, αλλά αυτή συνουσιάζεται μόνο με τον ασήμαντο Πάουλ Ρέε, οδηγώντας τον Νίτσε στην τρέλα.
Η Ντομινίκ Σαντά ως Σαλομέ, συνουσιάζεται με τον Ρόμπερτ Πάουελ ως Πάουλ Ρέε μπροστά στα μάτια του εκτός εαυτού Έρλαντ Γιόζεφσον (Νίτσε), στην ταινία "Πέραν του καλού και του κακού" της Λιλιάνας Καβάνι
5) Γιατί μας ζαλίζει τον έρωτα με τα καμώματα του Ραββίνου Μορτέρρα που αφόρισε τον Σπινόζα (ερήμην του, βεβαίως, σιγά μην πήγαινε ο σοφός νέος στη φωλιά των λύκων!) όταν ΚΑΝΕΙΣ μέχρι σήμερα δεν έχει καν αναρωτηθεί πως λεγόταν αυτός ο τραγόπαπας; Και όταν γνωρίζουμε ότι ο Αϊνστάιν δεν γιόρταζε καμία μέρα του χρόνου αλλά ΠΕΝΘΟΥΣΕ κάθε 27η Ιουλίου, επέτειο της διαγραφής του Σπινόζα από την Εβραϊκή Συναγωγή του Άμστερνταμ;
6) Γιατί περιγράφει τον αφορισμό (Κερέμ ο προσωρινός, Σαματά ο μόνιμος) σαν απόφαση Ειρηνοδικείου ενώ είναι γνωστό ότι είχε μια τεράστια ΘΕΑΤΡΙΚΟΤΗΤΑ και Υποβλητικότητα που συνδεόταν με την πίστη της εβραϊκής θρησκείας στη "μαύρη μαγεία", ότι δηλ. οι κατάρες θα ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ εκείνη τη στιγμή τον Αφοριζόμενο; (Θυμίζουμε ότι το βαρύτατο εγκεφαλικό που σκότωσε τον Αριέλ Σαρόν - μόλις έγινε Περιστερά ειρήνης, διότι όσο ήταν Γεράκι πόλεμου δεν κινδύνευε! - απεδόθη στην βαρύτερη ΚΑΤΑΡΑ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΡΑΒΒΙΝΩΝ που σπανιώτατα δίνεται επειδή πήγε να επιστρέψει γη σε Παλαιστίνιους!)
7) Στο ίδιο βιβλίο εναλάσσει τα κεφάλαια του Ε Υ λ ο γ η μ ε ν ο Υ (αυτό ήταν το μικρό όνομα του Σπινόζα τον οποίον συνεχώς αναφέρει με το αρχικό Πορτογαλικό του όνομα, Μπέντο, σπανίως με το εβραϊκό Μπαρούχ και ελάχιστα με το τελικά εκλατινισμένο Βενέδικτος) με τα κεφάλαια περί 3ου Ράιχ. Λέει λοιπόν ότι η απολογία του Χίτλερ για το αποτυχημένο Πραξικόπημα του Μονάχου κράτησε 4 ώρες και στο τέλος τον συνεχάρησαν οι δικαστές (!). Δεν έγινε έτσι.
Κατά τον σερ Άλαν Μπούλοκ (1954) βάστηξε... 14 ολόκληρες μέρες, δυο βδομάδες, στις οποίες κάθε του λέξη έφθανε μέσω των εφημερίδων και στην τελευταία γωνιά της Γερμανίας! Μετατρέποντας έτσι σε πολίτικο θρίαμβο την στρατιωτική πανωλεθρία (σκοτώθηκαν 20 σύντροφοί του, στους οποίους αφιερώνει και ονομαστικά το "Ο Άγων μου")
Τέλος, για να γελάσουμε λίγο, στο βιβλίο για τον Σοπενχάουερ, το σαρδώνειο χιούμορ του φιλόσοφου έχει εξαφανιστεί. Π.χ. εξιστορείται πως επί χρόνια έτρωγε, ευκατάστατος ων, σ' ένα σχετικά ακριβό ξενοδοχείο ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ. Πριν αρχίσει να τρώει ακουμπούσε ένα χρυσό νόμισμα μπροστά του. Τελειώνοντας, το ξανάβαζε στην τσέπη του. Ένας σερβιτόρος δεν άντεξε και μετά από 2-3 χρόνια τον ρώτησε τι εσήμαινε αυτή η τελετουργία; "Έχω ορκιστεί να δώσω το χρυσό νόμισμα στον 1ο ζητιάνο που θα συναντήσω την 1η μέρα που οι γύρω μου αξιωματικοί θα μιλήσουν για οτιδήποτε άλλο πέρα από γυναίκες, σκυλιά και άλογα!" (Φυσικά ΔΕΝ αναφερόταν σε Πρώσσους, 1ον διότι ήταν εθνικιστής και 2ον διότι αυτοί έτρωγαν στους Στρατώνες, δεν είχαν λεφτά για πολυτελή ξενοδοχεία!) Ήσαν ΆΓΓΛΟΙ αξιωματικοί που τότε ήσαν σύμμαχοι με την Πρωσσία. Άλλωστε αυτά διηγείται με περισσότερο χιούμορ και χάρη και ο Γουίλ Ντυράν στο The Story of Philosophy (1927). Ο εργασιομανής και "ξεπέτας" Γιάλομ παραλείπει από τη βιασύνη του το επίθετο ΆΓΓΛΟΙ και το όλο συμβάν χάνει τη σαρδώνεια χλεύη του!
Comments