Μια εποχή ο Καστοριάδης είχε καταντήσει σοβιετολΌγος και είχε γράψει το "Μπροστά στον πόλεμο (Devant la Guerre)" που "προφήτευε" ότι η Σοβιετία θα κατέκλυζε με τα τανκς της την Ευρώπη μέχρι τη Λισσαβόνα! Και συμφωνούσε απολύτως με όσα έλεγε η αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, η Jean Kirkpatrick.
Λίγο μετά, το 1984, ο Ρόναλντ Ρήγκαν (το μάθαμε 20 χρόνια μετά από ελληνικές εφημερίδες!) διέταξε τη CIA να κάνει το μεγαλύτερο βιομηχανικό σαμποτάζ στην Σοβιετική Ένωση, στη Σιβηρία, σ' έναν τεράστιο αγωγό φυσικού αερίου. Η CIA είχε ανακαλύψει ότι οι Σοβιετικοί έκλεβαν λογισμικό για τη λειτουργία του αγωγού. Τους άφησαν, λοιπόν, να κλέβουν. Αλλά πείραξαν τις μετρήσει, με αποτέλεσμα να εκραγεί ο αγωγός. Η έκρηξη ήταν τόσο μεγάλη που ήταν ορατή από τη σελήνη, ακόμα και τη μέρα. Βέβαια, δεν γράφτηκε τίποτα σε καμία εφημερίδα της εποχής, για εύλογους λόγους.
Ένα πλήγμα - εσκεμμένο αυτό - που μαζί με το δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ (1986) έκανε αυτό που αποκαλούσε ο ίδιος <Αυτοκρατορία του κακού> να γονατίσει.
Τελικά αντί το σύμφωνο της Βαρσοβίας να ξεχυθεί προς Δυσμάς, διαλύθηκε και το (μόνο του πια) ΝΑΤΟ αναπτύχθηκε προς Ανατολάς!
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης βάφτισε-ονομάτισε την κόρη του Σπάρτη. Γιατί; Όταν το μοναδικό περιστατικό που θα διηγηθούμε παρακάτω από τον Θουκυδίδη θα αρκούσε να τον αποτρέψει;
Το ίδιο ανατριχιαστικό <κατόρθωμα> των Λακεδαιμόνιων είχα καταγγείλει στην αντίθεσή μου με τον Δημοσθένη Κούρτοβικ όταν συγκρουστήκαμε για την μετάφραση του της "Πατριαρχίας" του Εrnest Borneman το 1988 στις στήλες του ΔΙΑΒΑΖΩ. O Μπόρνεμαν λέει ότι είναι ψυχαναλυτής. Αλλά γράφει ένα βιβλίο που αφήνει πολλές υποψίες ότι δεν είναι. Εν πάση περιπτώσει θίγει μόνο την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα και δεν λέει καμία κουβέντα για το αρχαίο Ισραήλ ή για οποιαδήποτε άλλη κοινωνία. Επιπλέον δεν λέει τίποτα υπέρ της Μητριαρχίας, απλώς αφήνει να εννοηθεί ότι είναι ο παράδεισος, ενώ αυτό που αναλύει, η Πατριαρχία, είναι η κόλαση. Αλλά δεν περιγράφει καθόλου τον <παράδεισο>. Όπως δεν το έκανε και ο μακαρίτης Αντρέας Λεντάκης.
Είχε πληρωθεί θαυμάσια από το Μ.Ι.Ε.Τ., το μορφωτικό ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας. Στην κόντρα μας που εκτραχύνθηκε, είπε ότι ήταν μητριαρχία κάποιου είδους η Σπάρτη. Θυμίζοντας κάτι που λέει ο Εrnest Borneman (το ακόλουθο φρικαλέο πράγμα που θα διηγηθώ από τον Θουκυδίδη) είπα ότι τότε να μας λείπει οτιδήποτε το <Μητριαρχούμενο>! Φυσικά δεν ήταν Μητριαρχία η Σπάρτη. Απλώς είχε σε κάποια πιο ανώτερη θέση τις γυναίκες.
Ο Κούρτοβικ έκανε τη μεγάλη απρέπεια να πει στον Β' γύρο της αντιπαράθεσης μας ότι εγώ <δεν είχα διαβάσει καν διαγώνια το βιβλίο!> των 800 σελίδων, ενώ το είχα διαβάσει λεπτομερέστατα, γραμμή προς γραμμή. Γι' αυτό και οι σημειώσεις μου ήσαν 100 σελίδες. Η βιβλιοκριτική μου ήταν πολύ συντομότερη βέβαια.
Εδώ είναι η τιμωρία του που είχε την μεγάλη αγένεια να με προσβάλει κατά αυτόν τον ανεπίτρεπτο τρόπο στην Πόλη των Ιδεών, ενώ το περιοδικό δήλωνε αυθάδικα ότι δεν θα επέτρεπε άλλο τη σύγκρουση! (Και απορούν μετά όλοι αυτοί οι εκδότες γιατί το αναγνωστικό τους κοινό συρρικνώνεται. Όταν σταματάνε τη ζύμωση όταν γίνεται πολεμική! Πρέπει να διαβάζουμε μόνον ηρεμιστικά πράγματα φαίνεται!
Ο Θουκυδίδης γράφει στο IV βιβλίο του στο 80ό κεφάλαιο ότι Οι Σπαρτιάτες φοβούμενοι πάντα την νεότητα των Ειλώτων, οι οποίοι ήσαν πολύ περισσότεροι από αυτούς, πάντα φρόντιζαν να σκοτώνουν μυστικά τη νύχτα τους πιο επιφανείς εξ αυτών. Ήταν ένα τμήμα της Στρατιωτικής μαθητείας των νεαρών Σπαρτιατών να έχουν ξεκάνει ΚΡΥΦΆ, νυχτιάτικα, κάποιον Είλωτα. Αυτό είναι το έθιμο της "Κρυπτείας". Αλλά την εποχή που γινότανε το δράμα της Σφακτηρίας, είδαν ότι πολλοί Είλωτες βοήθησαν - με Δέλεαρ την ελευθερία τους - αποφασιστικά τους αποκλεισμένους πάνω στην σφακτηρία Σπαρτιάτες, κολυμπώντας υποβρυχίως και μεταφέροντας τρόφιμα (ένα ειδικό κατάπλασμα που φτιάχνανε οι Σπαρτιάτισσες για να έχει πολλές θερμίδες και να είναι τονωτικό) ή με άλλους τρόπους. Φυσικά και πολλοί σκοτωνόντουσαν από τους Αθηναίους ναύτες που είχαν αποκλείσει με πολλά πλοία το νησί. Υποσχέθηκαν λοιπόν σε όσους Είλωτες είχαν πολεμήσει γενναία, να τους απελευθερώσουν. Στην ουσία τους δοκίμαζαν, ορθά εκτιμώντας, ότι αυτοί που θα ζητούσαν την ελευθερία τους ως επιβράβευση, θα ήσαν ακριβώς αυτοί που είχαν υψηλό φρόνημα και που θα ήταν δυνατόν στο μέλλον να εξεγερθούν ενάντια στ' αφεντικά τους. Διάλεξαν δύο χιλιάδες από αυτούς, τους Στεφάνωσαν και γύρισαν όλους τους ναούς σαν να ήσαν ήδη ελεύθεροι. Αλλά μετά, με κάποιον τρόπο, που κανείς δεν έμαθε, τους εξόντωσαν όλους.
Σας έπεσε το σαγόνι; Τέτοια κουραδομαγκιά είναι αδύνατον να υπάρχει σε οποιονδήποτε τύραννο της Ιστορίας. Ποιοί Μογγόλοι; Έκαναν οι Μογγόλοι τέτοιες ατιμίες;
[Η έκδοση του Θουκυδίδη που έχω είναι του 1920 σε μετάφραση του Charles Forster Smith του Πανεπιστημίου του Oυισκόνσιν.]
Διαβάζουμε λοιπόν ότι για τον βασικό όρο της παραπάνω προτάσεως, άλλα χειρόγραφα μπορεί να λένε "νεότητα" και άλλα "σκαιότητα". Αλλά κάποια λέξη που να σημαίνει ταυτόχρονα γενναιότητα και αφοβία μοιάζει να λείπει. Ο Hude υιοθετεί την εικασία του Widmann ότι είναι "καινότητα".
Comments