Εργαζόμουν πάντοτε ακούγοντας μουσική. Αυτή καθόριζε και το είδος της εργασίας, και το ύφος των γραφτών μου. Η Τζίνα το ήξερε και την μάγευε αυτό. Περίμενε να ακούσει τι μουσική θα βάλω για να καταλάβει τη διάθεση που είχα και τη δημιουργική πνοή της ημέρας. Το 1988 ανακάλυψα τις σονάτες για τσέλο του Μπετόβεν. Όταν τις άκουσα, της λέω: «Τζίνι, εάν πεθάνω πριν από σένα, θέλω να βάλεις να ακούσεις τις σονάτες αυτές». Στη Βοστώνη όμως, το 1989, άκουσα τις σονάτες του Μπαχ για τσέλο, πάλι με τον Ροστροπόβιτς. Οπότε διόρθωσα την παράκληση, και της ζήτησα όταν πεθάνω να βάλει τις σονάτες του Μπαχ. Το Τζινάκι έφυγε πριν από μένα, κι απόμεινα εγώ. Κάθε φορά που ακούω τις σονάτες σκέφτομαι τον θάνατό μου. Και από το μυαλό μου περνά η αθόρυβη και γαλήνια πορεία της ψυχής που μας έδωσε ο Εντουαρντ Μπαρν Τζόουνς.
[*Εκδότης της "ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ"]
Comments