Όταν ήρθε η ταινία του Σνάιντερ στην Ελλάδα η γενική στάση των διανοουμένων κριτικών κινηματογράφου έκλινε προς μία ειρωνεία. Και βέβαια αυτή ήταν αναπόφευκτη αφού την εισπράξαμε κατά λέξη. Ότι δηλαδή, η Αμερική ταυτίζεται με τους Σπαρτιάτες και η Περσία με την σημερινή Περσία! Ενώ φυσικά ανάποδα ισχύει: η μικρή Ελλάδα συμβολίζει τις μικρές χώρες που ο Λεβιάθαν, η πολεμική μηχανή, ισοπεδώνει και μερικές φορές αυτές αντέχουν όπως άντεξε το μικρό Βιετνάμ τον Λεβιάθαν. Επομένως έτσι πρέπει να διαβαστεί η ταινία του Schneider. Εγώ δεν θα πήγαινα να τη δω εάν δεν ρωτούσα κάποιον εάν λέει την βασική λεπτομέρεια ότι ο Λεωνίδας από τους εκατοντάδες εθελοντές που είχε, με ποιό κριτήριο διάλεξε τους συγκεκριμένους 300; Και μου λέει αυτός που είχε δει την ταινία δεν λέει το κριτήριο του Λεωνίδα, ενώ το λέει αυτό όπως το λέει και η πηγή της ταινίας, ο Ηρόδοτος! Έπρεπε ο εθελοντής στη μάχη να είναι παντρεμένος (όχι ανύπαντρος, όπως θα κάνανε οι σημερινοί καραβανάδες) να έχει ζωντανό γιό ή γιούς ώστε αυτοί να μεταδώσουν στις επόμενες γενιές τον Θρύλο του πατέρα τους.
Διότι έτσι γινόταν η αγωγή των παιδιών στη Σπάρτη, όχι με σχολικές εκθέσεις. Τα μικρά παιδιά άκουγαν ευλαβικά τους μεγάλους να μιλάνε μεταξύ τους και μάθαιναν από τους μεγάλους να θαυμάζουν την λακωνικότητα, την αυτοθυσία, το θάρρος, την ανδρεία. Ξεσήκωναν από τους μεγάλους το δέος που είχαν όταν λέγανε ότι ο τάδε έκανε αυτό το ηρωικό κατόρθωμα με δύο μόνο λέξεις! Στο Λεωνίδα ήταν το “Μολών λαβέ”. Έπρεπε δηλαδή να τουμπεκιάσεις τον εχθρό με μία λέξη αν είναι δυνατόν, όχι με φλυαρία.
Comments