Πολλοί σοφοί άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι όλες οι θρησκείες περιέχουν χρήσιμες προσταγές, αλλά και πάρα πολλές έχουν διασπαστικές έννοιες διχόνιας, εμπάθειας και εχθροπάθειας. Ο δογματισμός αναγεννάται συνεχώς στις περισσότερες. Ο αρχικά ινδουϊστής πρίγκηπας Σιντάρτα Γκαουτάμα, κατάλαβε τελικά ότι οποιαδήποτε συζήτηση για μεταφυσικά θέματα (πού είμασταν πριν γεννηθούμε; πού πάμε μετά το θάνατό μας; ποιός έφτιαξε τον κόσμο; κλπ.) είναι καταστροφική διότι οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στη σφαγή. Οι άνθρωποι τείνουν να σκοτώνονται γύρω από γελοία θέματα του αν ο πράσινος θεός του ενός είναι ο μόνος αληθινός απέναντι στον κίτρινο του άλλου. Γι' αυτό, τελικά, ο φωτισμένος (Βούδας), κατέληξε σε μια άθεη θεωρία, καθαρά ηθική που ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράγμα: για το ότι οι άνθρωποι υποφέρουν.
Ο μόνος σκοπός κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι η ελάττωση του πόνου και των βασάνων των άλλων. Οπότε κάθε άλλη θεολογική συζήτηση είναι εκ του πονηρού. Ο Βούδας άκουγε για δόγματα, χαμογελούσε ειρωνικά και απέφευγε να πει οτιδήποτε. Το ότι ο Χριστιανισμός έχει ειδικό κεφάλαιο τη Δογματική, μόνο ο Χίτλερ θαύμαζε, ενώ ο Βούδας ανατρίχιαζε.
Comments